Tydzień Relacji 2025

W dniach 29 września - 3 października 2025 r. odbyła się ogólnopolska inicjatywa Ministerstwa Edukacji Narodowej.

W przedszkolach realizowany był „Tydzień o Budowaniu Relacji”. 

"Tydzień Relacji" w naszym przedszkolu to byla doskonała okazja do skupienia się na budowaniu pozytywnych i wzmacniających relacji między dziećmi. Celem tego tygodnia było stworzenie przestrzeni, w której dzieci uczą się współpracy, empatii i szacunku dla innych. 

Poniżej znajdują się odnośniki do listów od Ministra Edukacji - zachęcamy do zapoznania się z nimi:

List do Rodziców: https://images.dlaprzedszkoli.eu/pp33koniczynka/listministraedukacjidorodzicowprzedszkoli.pdf 

List do Przedszkolaków: https://images.dlaprzedszkoli.eu/pp33koniczynka/listministraedukacjidoprzedszkolakow.pdf

Poniżej znajdują się krótkie opisy zajęć jakie nasza kadra pedagogiczna realizowała każdego dnia: 5 dni - 5 różnych temat scenariuszy. 

Rodziców zachęcamy do realizowania podobnych ćwiczeń w domu ze swoimi dziećmi:) 

Dziecięca relaksacja – treningi i bajki relaksacyjne – dają spokój !

W świecie współczesnym, pełnym pośpiechu i stresu, dzieciom coraz bardziej brakuje wytchnienia i relaksu.

Każdy wysiłek zakłada jednak potrzebę odpoczynku po nim. Relaksacja powinna zajmować stałe miejsce w higienie psychicznej.

Doskonałym rozwiązaniem w tej sytuacji stają się techniki relaksacyjne, które pomagają zregenerować siły już w krótkim czasie. Stan relaksu jest to przyjemny stan psychicznego i fizjologicznego rozluźnienia, który subiektywnie przeżywamy jako wewnętrzny spokój, odprężenie, łagodną radość, stan harmonii i bycia w zgodzie ze sobą i otaczającym nas światem.

Techniki relaksacyjne zaś – to sposoby i metody uzyskiwania stanu relaksu.

Nauczenie się technik relaksacji rozwija umiejętność radzenia sobie z emocjami, nawyki samoregulacji, koryguje i usuwa autoagresję i stereotypię. Po nauczeniu się technik relaksacji, dzieci mogą je samodzielnie stosować w razie potrzeby.

Wśród najbardziej popularnych w Polsce technik relaksacyjnych możliwych do zastosowania u dzieci, najczęściej wymienia się relaksację progresywną Jacobsona, trening autogenny Schultza oraz metodę Wintreberta.

RELAKSACJA PROGRESYWNA EDMUNDA JACOBSONA,

amerykańskiego lekarza, psychiatry i fizjologa, bazuje na świadomym rozluźnianiu określonej grupy mięśni występującym natychmiast po jego napięciu. Dzieci uczą się odczuwania różnicy wrażeń płynących z napiętego i rozluźnionego mięśnia. Wersję relaksacji progresywnej Jacobsona dla dzieci opracowała Barbara Kaja. Jest to zabawa w „silnego”                    i „słabego”: gdy jesteśmy „silni”, napinamy mięśnie, potem stajemy się „słabi” i mięśnie rozluźniamy. Dzieci wykonują ćwiczenia w pozycji leżącej, z rękami wyciągniętymi wzdłuż tułowia. Autorka zaleca wprowadzać w polecenia postaci z bajek, z którymi dzieci mogą się identyfikować.

TRENING AUTOGENNY JOHANNESA HEINRICHA SCHULTZA,

niemieckiego psychiatry i psychoterapeuty, bazuje na wywoływaniu określonych wyobrażeń, dotyczących bliskości z przyrodą, a także uczucia ciężkości i ciepła ciała, które z kolei wywołują zmiany fizjologiczne. Dzieci leżą w wygodnej pozycji i słuchają opowieści na tle muzyki, a na zasadzie odruchu warunkowego w przyszłości dzieci będą reagować reakcją odprężenia także na samą muzykę.

METODA H. WINTREBERTA,

neuropsychiatry dziecięcego, zakłada, że zmniejszenie napięcia mięśniowego u dzieci doprowadzi do zmniejszenia napięcia emocjonalnego. U jej podstaw leży wykonywanie ruchów biernych przez terapeutę na dziecku leżącym na kocu, w pozycji na plecach, z zamkniętymi oczami (ręce i nogi wzdłuż tułowia). Terapeuta pozostaje z dzieckiem w kontakcie werbalnym, tworząc przyjazną i ciepłą atmosferę sprzyjającą odprężeniu. Wyjaśnia łagodnie swoje oczekiwania w stosunku do dziecka, prosi by leżało nieruchomo, pozbyło się własnej inicjatywy i poddało się jego woli.

Wszyscy wiemy, jakie znaczenie dla rozwoju dzieci i ich higieny psychicznej ma aktywność fizyczna; warto pamiętać, że relaksacja jest jej nieodłączną i konieczną częścią. 

Złość – jak sobie z nią radzić – nie musi krzywdzić !

Złość jest reakcją emocjonalną, która pojawia się jako odpowiedź na coś.

Jest reakcją na bodziec. Zarówno dzieci jak i my, dorośli złościmy się

z różnych powodów. Gdy tracimy wpływ w sytuacji, w której jesteśmy, gdy coś idzie nie tak jak trzeba. Możemy zacząć świadome przyglądać się swojej złości i złości swoich dzieci.

Zwróć uwagę dlaczego Twoje dziecko wpada w złość. Taka diagnoza jest bardzo ważna bo od niej zależy świadomy wybór reakcji.

Sprawdź w jakich sytuacjach to się dzieje.

Powody złości:

• Dziecko może się złościć, gdy coś mu nie wychodzi. Ma poczucie frustracji, szybko chce się poddać, reaguje więc impulsywnie by wydostać się z niewygodnej dla siebie sytuacji.
• Dziecko może się złościć, kiedy zostaje do czegoś zmuszone lub przekonywane w nieumiejętny sposób. Nie zgadza się z czymś i jedyne narzędzie jakie ma to złość na coś lub na kogoś.
• Dziecko złości się w sytuacji, kiedy wszystko co chce otrzymać wymusza złością lub płaczem. Wtedy każda forma odmowy będzie przez niego odbierana jako atak na siebie.

SPOŁECZNIE  AKCEPTOWANE FORMY  ODREAGOWYWANIA  ZŁOŚCI

Nie ma niestety "złotego środka", aby zaradzić niewłaściwym zachowaniom można natomiast zastosować środki pomocnicze, służące pozbywaniu się narastającej złości, które są wcześniej poznane i zaakceptowane przez dziecko. Dajemy wówczas dziecku możliwość odreagowania negatywnych emocji formie:

• dziurawienia kartki długopisem,
• walka figurami złości,
• stosowanie różnych technik oddechowych,
• przebiegnięcie się wzdłuż ogrodzenia,
• zabawa "Wypuszczona para" – dmuchanie piórka, aby jak najdłużej utrzymało się w powietrzu,
• uderzanie we wszystkie garnki i patelnie w kąciku złości,
• woreczek złości, w którym zamykamy złość,
• skrzynia złości – skrzynia lub pudełko z gazetami, które można do woli zgniatać,
• malowanie jaskrawymi kolorami na dużych arkuszach papieru,
• „Ludzik złości” – skarpeta z namalowaną twarzą, do której można włożyć rękę i opowiedzieć jej o swoim zdenerwowaniu,
• spłukanie złości wraz z wodą w toalecie,
• wczołganie się do namiotu złości i leżenie na poduszkach,
• lepienie kuli z plasteliny i zgniatanie jej,
• zatańczenie tańca wyrażającego gniew,
• chodzenie dookoła pokoju dużymi krokami,
• liczenie do tylu, do ilu się potrafi,
• objęcie się mocno ramionami, aby złość odeszła,
• głębokie oddechy. 

Śmiechoterapia – śmiech buduje relacje !

Terapia śmiechem - Medytacja Wewnętrznego Uśmiechu:

Mamo ! Tato !

1. Zamknij oczy, weź głęboki wdech nosem, zatrzymaj oddech na krótką chwilkę i zrób wydech ustami. Powtórz jeszcze dwa razy. Przez resztę medytacji oddychaj lekko, swobodnie przez nos.

2. Unieś kąciki ust lekko ku górze.

3. Pozwól, żeby uśmiech przeniósł się do oczu do Twoich oczu.

4. Wyobraź sobie, że Twoje spojrzenie jest przyjazne i łagodne (możesz wtedy pomyśleć o jakimś miłym wydarzeniu lub osobie).

5. Teraz wyobraź sobie, że uśmiech spływa z uszu do szyi, a z oczu do nosa i policzków. Poprzez gardło wędruje do serca.

6. Wyobraź sobie, że przepełnia Cię radość, miłość i współczucie. Wszystkie złe nastroje, niecierpliwość i pośpiech znikają. Jest tylko radosne „tu i teraz”, a Twoje serce wypełnia moc uśmiechu.

7. Teraz prześlij uśmiech do płuc. Poczuj jak przenika on do najdrobniejszych pęcherzyków. Oddychaj głęboko i poczuj jak uchodzi z Ciebie wszelki smutek i przygnębienie, nabierasz nowej energii do życia.

8. Poślij uśmiech do brzucha. Poczuj, jak wypełnia go spokój i zdrowie.

9. Teraz przejdź z wewnętrznym uśmiechem do nóg. Poczuj jak odpoczywają.

10.Wróć z uśmiechem do głowy, i do swoich ust. Otwórz oczy i zachowaj ten wewnętrzny uśmiech na zewnątrz, szeroko się uśmiechając.

A UŚMIECHNIĘTE  DZIECI …

• Dzieci rozpoznają pozytywną emocję i wiedzą jak ją wyrażać.
• Wiedzą jak można bezpiecznie wyrażać swoje uczucia w odpowiedni sposób (np. poprzez słowa, rysunki, ruch).
• Rozumieją, że śmiech ma wpływ na zdrowie, samopoczucie i relacje z innymi ludźmi.
• Uczą się rozwiązywać konflikty poprzez śmiech.

Bajka terapeutyczna – pozwala zrozumieć innych -  uczy empatii !

BAJKA TERAPEUTYCZNA W PROCESIE WYCHOWAWCZYM.

Bajka terapeutyczna odgrywa bardzo dużą rolę w pracy z małym dzieckiem. Opowiadanie bajek terapeutycznych, tak samo jak ćwiczenia wyciszające, masaże, muzyka uspokajająca pozwalają na wyciszenie emocji, na zwrócenie uwagi na działania dziecka w formie mu bliskiej i zrozumiałej.

Dodatkowym argumentem jest fakt, iż bajka terapeutyczna może powstać „na potrzeby problemu”, który pojawia się w grupie. Nauczyciel jest w stanie sam ją ułożyć. Musi jedynie pamiętać o kilku podstawowych zasadach:

1. To nie powinno być konkretne dziecko, ale ktoś do niego podobny. Dziecko powinno się utożsamiać z nim – powinno mieć poczucie, że to co da radę bohater bajeczki, ono też może. Na pewno należy zmienić imię, ale zostawić wiek, płeć i można wspomnieć coś o innych podobieństwach. Stworzy to poczucie więzi i wciągnie bardziej w bajeczkę.

2. Nie należy przesadzać z magią i bajkowością. Dziecko powinno mieć poczucie, że świat jest podobny do naszego i to co zdarza się w bajce może się zdarzyć też tutaj. To nie może być tak, że pojawia się wróżka, która rzuca czar i wszystko się dobrze kończy. Dziecko ma poprzez bajkę zobaczyć, że również u niego ten problem da się rozwiązać.

3. Warto pokazać dziecku, że dobrym sposobem radzenia sobie jest otwarta rozmowa. Dlatego dobrze gdy w bajeczce pojawia się ktoś, komu bohater bajki się zwierza i z którym ustalają co dalej. Niech porozmawiają o uczuciach i obawach. Dziecko często nie potrafi takich rzeczy nazywać – bajka pomoże to zrozumieć. Zachęci też do otwartych rozmów                    o swoich problemach.

4. Opowieść, jak każda bajka terapeutyczna, powinna zakończyć się optymistycznie. Zakończenie bajki powinno dawać dziecku  nadzieję i wiarę w swoje siły. Pouczanie na koniec może efekt bardziej zepsuć niż wzmocnić.

Wierszyki masażyki – jak poczuć radość i dobro !

 Masaż dziecięcy to forma ćwiczeń relacyjnych, technika masażu delikatnego głaskania dziecka, gdzie najważniejszy jest kontakt rodzica z dzieckiem. O tego rodzaju masażu mówi się obrazowo jako o „sercu na dłoni”.

Masaż dziecięcy jako forma ćwiczeń relacyjnych

Wierszyki – masażyki służą rozwojowi dzieci, stymulując ich zmysł dotyku, wzmacniając więź emocjonalną z rodzicem i przynosząc relaks oraz odprężenie.

Wierszyki masażyki pozwalają na …

• Budowanie życzliwego, wspierającego klimatu w grupie
• Wzmacnianie empatii i otwartości, w relacjach z rówieśnikami

Wierszyki masażyki są doskonałe w …

• Dostarczaniu bodźców dotykowych, rozwijaniu zmysłu dotyku i regulacji wrażliwości na bodźce
• Wzmacnianiu więzi z rówieśnikami
• Uspokajaniu, wyciszeniu, pozbywaniu się napięcia mięśniowego
• Wzmacnianiu pamięci, koncentracji, wspieraniu wyobraźni
• Kształtowaniu umiejętności współpracy i budowaniu pozytywnych relacji. 

Tydzień Relacji w Przedszkolu to cenny czas na budowanie silnych i pozytywnych więzi między dziećmi. Poprzez zabawę, wspólne aktywności i wsparcie dorosłych, dzieci uczą się ważnych umiejętności społecznych, które będą im potrzebne przez całe życie. Pamiętajmy, że inwestycja w relacje to inwestycja w przyszłość naszych dzieci.